De toerist uithangen

Hoewel ik het alleen eten ondertussen wel gewoon ben, was ik toch blij te horen dat er nog een mystery shopper in hetzelfde hotel verblijft. Met iemand anders eten is nog altijd veel gezelliger en ik voelde me niet meer zo bekeken. Aangezien we allebei maar twee dagen blijven, hadden we geen tijd om uitgebreide uitstappen te doen. We zijn dan maar samen naar de hoofdstad Funchal gegaan. Eerst waren we van plan te voet te gaan, maar onderweg kwamen we van die toeristische sightseeingbussen tegen en besloten hier een ritje mee te maken. Toen ik nog op kot in Antwerpen zat, kwamen er regelmatig van die bussen voorbij en dan moest ik in mijn binnenste altijd lachen. Niks doet je er meer uitzien als een toerist!

Het bergachtige landschap van Madeira is echt prachtig. De portugese moeten hier wel enorme kuitspieren hebben, want geen enkele straat is recht. Dit is een plek waar ik zeker nog eens wil terugkomen. Een wandeltocht naar het hoogste punt van Madeira (Pico Ruivo) lijkt me echt de moeite. Ik had mijn wandelschoenen al meegepakt, maar het zal niet meer voor deze vakantie zijn. Morgenvroeg om half 8 komt de transferbus me alweer oppikken om naar de luchthaven te brengen. Dat vind ik eerlijk gezegd ook niet zo erg. Het was een hele fijne ervaring, maar ik verkies toch om met wat gezelschap op vakantie te gaan.

Why wifi why?

Ik dacht dat eens ik het hotel in Rhodos zou verlaten, alle internetproblemen gedaan zouden zijn. Maar als ik wifi op mijn kamer hier in Madeira wil, moet ik 22 euro betalen voor 24 uur en dat vind ik nogal veel voor misschien maar een paar keer te gebruiken. Ik dacht dat er wifi zou zijn in het business centre, maar dit is niet zo. Er staan wel twee computers met internet, maar mijn laptop kan ik in elk geval niet gebruiken. Het probleem is dat ik heel wat leuke foto’s op mijn laptop heb staan voor op mijn blog te posten. Die zullen dus moeten wachten tot ik ergens wifi heb gevonden. Daarnaast moet ik nog eens extra moeite doen om met dit Portugees qwerty-toetsenbord te typen. Hard aan het werken hier in Madeira dus!

De internetverbinding buiten beschouwing gelaten, vind ik dit hotel super! Het uitzicht vanuit de lobby alleen al is geweldig. De lounge met een aquarium ziet er stijlvol uit en het zwembad is heel zuiver. Buiten het hotel inspecteren ben ik ook naar het dichtbijzijnde strandje geweest: een keienstrand. Mijn waterschoenen kwamen daar goed van pas en samen met mijn duikbril en snorkel zag ik er superstijlvol uit! 

Welkom in Madeira!

Vier keer vliegen op een week tijd is toch wel iets te veel van het goede. Ik heb een paar pogingen gedaan om in het vliegtuig te slapen, maar er is behoorlijk weinig plaats en als de persoon voor mij nog eens zijn stoel naar achter schuift, is het helemaal hopeloos. Ik weet niet wat de "regels" zijn op een vliegtuig, maar voor je je stoel naar achter zet, lijkt het me common courtesy om even te controleren of de persoon achter je nog ademruimte heeft. Een paar keer ben ik wel ingedut, maar ik werd al snel terug wakker wanneer ik besefte dat mijn mond wagenwijd openstond.

Eens aangekomen in Madeira was de moeheid snel weer verdwenen. Het was behoorlijk bewolkt en een beetje frisjes (frisjes in Madeira is 20 graden), maar het was ook nog maar 9 uur 's morgens. Dat het hier niet zo warm is als in Rhodos, draagt alleen maar bij tot de prachtige omgeving. In plaats van een overheersende bruine omgeving door verdorde planten (wat ook zijn charmes heeft), is het hier mooi groen. Het hotel zelf ziet er op het eerste zicht ook een pak beter uit dan die in Rhodos. Ik ben benieuwd naar mijn kamer, maar daar moet ik nog even op wachten. Eerst een hapje eten in één van de vele bars en restaurants.

Ik vind het echt jammer dat ik hier maar twee dagen blijf. Tegen dat ik het hele hotel heb gezien en alle vragenlijsten heb ingevuld, moet ik alweer vertrekken!

Met de ezel vs. te voet

Het is eigenlijk vreemd dat mijn koffer inpakken op het einde van de vakantie altijd moeilijker gaat dan ervoor. Het lijkt alsof ik veel meer bijheb, terwijl ik maar één souvenir heb gekocht en die zit in mijn handbagage. Om de één of andere reden krijg ik mijn spullen nooit meer zo goed geschikt en moet ik veel harder duwen om mijn koffer toe te krijgen. Maar uiteindelijk is het toch gelukt!

Vandaag ben ik met de bus naar Lindos gegaan. Het is echt een mooi stadje! De straatjes zijn supersmal en vele ook overdekt, wat een speciale sfeer geeft. De bekendste bezienswaardigheid is de Acropolis, deze wordt dan ook dagelijks door een massa toeristen bezocht. Je kunt er zowel te voet als met de ezel naartoe, maar dat laatste vind ik behoorlijk zielig. De eigenaars spreken constant mensen aan en proberen hen te overtuigen met de ezel te gaan, om maar zoveel mogelijk geld te verdienen. 

Dag in dag uit moeten die ezels op en af de berg beklimmen met toeristen op hun rug (de ene al wat dikker dan de ander). Ik heb mijn twee perfect werkende benen gebruikt. Het is maar een 15-tal minuutjes wandelen en gaat even snel (misschien wel sneller). Het uitzicht van op de top was geweldig! Daarna heb ik een boottochtje gedaan langs de kustlijn. In één van de baaien bleef hij een tijdje staan zodat we een frisse duik in het helderblauwe water konden nemen. Dat deed echt goed! Terug aan land heb ik nog even aan het strand gelegen, genietend van de laatste zonnestralen.

Over een half uurtje vertrekt de bus naar de luchthaven. Om 1 uur heb ik mijn vlucht terug naar Luik, dan moet ik meteen doorrijden naar Zaventem waar ik mijn vlucht naar Madeira heb. Het gaat een lange nacht worden!

Frieten met tzatziki

Doordat ik het lunchbuffet deze morgen had overgeslagen, had ik deze avond voor een keer eens echt honger en daar heb ik van geprofiteerd. Voor degene die het niet weten, ik ben vegetariër. Op zich geen enkel probleem, er zijn voldoende alternatieven aanwezig. Alleen is het soms niet altijd even duidelijk. Ik heb af en toe per ongeluk vlees gegeten. Zo een rijstschotel bijvoorbeeld, op het eerste zicht zie ik alleen rijst, maar als ik dan eens goed met mijn vork in de massa graaf, komen er ineens stukjes kip naar boven. Ik kan moeilijk aan de buffettafel met mijn vork in het eten zitten peuteren, dus schep ik meestal maar gewoon op mijn bord. Als ik het echt niet meer weet, neem ik een stuk brood. Altijd veilig zou je denken. Tot ik een hap nam en er stukjes ham in zaten verborgen! Maar gelukkig zijn er toch nog genoeg vegetarische schotels. Vooral de gekruide frietjes in combinatie met tzatziki vind ik heel lekker!

Deze middag ben ik eens gaan rondwandelen, maar ik moet zeggen dat er bitter weinig te zien is in de buurt. Ik was al even aan het rondlopen en wou net terug naar het hotel gaan tot ik opeens een plaat met “Shopping Center” zag. Daar moet wel iets te doen zijn, dacht ik. Maar het enige wat er te zien was, waren twee toeristenshops en een supermarkt. Daarnaast was het ook nog eens bloedheet! 

Toen ik naar het strand ging om te gaan snorkelen, deed het hete zand enorm pijn aan mijn voeten zelfs met sandalen aan. De Xperience animator wandelde met me mee, maar hij had er precies geen last van. Hij liep gewoon nonchalant naast me, terwijl ik me heel erg moest inhouden om niet te schreeuwen en spastisch te springen naar het eerste stukje schaduw wat ik tegenkwam. Ik was dan ook heel opgelucht toen we eindelijk in het water waren. Het was echt zalig! Normaal moet ik altijd eerst even wennen aan het koude water, maar er was niks koud aan. De perfecte temperatuur! Het snorkelen was ook heel erg leuk. Daarna hebben we ook nog op van die zetels gezeten die worden vooruit getrokken door een boot, ook wel ringo’s genoemd. Door de snelheid en de golven vlogen we de lucht in!

Morgen ga ik eens een bezoekje brengen aan de stad Lindos. Bekend om zijn witte huisjes en ezeltochten naar de Acropolis. Na drie dagen alleen maar in en rond het hotel te hebben geleefd, kijk ik er alvast naar uit eens wat meer te zien van het eiland!

Zon, zee, strand

Deze morgen stond ik oog in oog met een hongerige duif. Hij was op de leuning van de stoel voor me gesprongen en staarde naar de kruimeltjes op mijn bord. Moest ik niet in het restaurant van een vijfsterrenhotel hebben gezeten, had ik ze waarschijnlijk ook gegeven. Maar nu heb ik hem maar weggejaagd (en tegelijkertijd mijn koffie omgestoten).

Gisteren was een echte luierdag. Voormiddag heb ik aan één van de zwembaden gelegen met uitzicht op een groepje mensen die watergymnastiek aan het doen waren. Ik had misschien nog wel meegedaan, als ik geen last had van een lichte kater. Namiddag ben ik naar het stuk strand geweest dat gereserveerd is voor de hotelgasten. Hier staan dezelfde ligstoelen als aan de zwembaden en er zijn een paar strandbars waar je gratis kunt drinken. Ik ben nog nooit eerder op een all in reis geweest. Toen ik de eerste dag iets bestelde, had ik dan ook de neiging mijn portefeuille boven te halen. ’S Avonds ben ik naar een show in het amfitheater van het hotel gaan kijken. Er werd een reeks van toneeltjes opgevoerd door de animators. Grappig en leuk!

Zo meteen ga ik één van de gratis Xperience activiteiten uitproberen: snorkelen! Met een beetje begeleiding heb ik het vast sneller onder de knie.

Table for one?

Het is toch een klein beetje onwennig als je het restaurant binnen gaat en er vraagt iemand “table for one?”, maar het is pas echt beschamend als een andere ober de tafel voor twee personen begint te dekken en je moet zeggen dat je maar alleen bent. Tijdens het hele diner voel ik me bekeken en hoewel er heel wat gezinnen met kleine kinderen zijn, heb ik toch het gevoel dat ik mijn rug kaarsrecht moet houden, ellebogen van tafel moet houden en af en toe nonchalant mijn haar achter mijn schouder moet zwaaien (en dat doe ik ook).

Het grootste minpunt op dit moment vind ik dat er geen wifi op de kamer beschikbaar is. Mijn eerste paar uren in het hotel heb ik doorgebracht op en af te lopen van mijn kamer naar de lobby omdat ik steeds dingen vergat (camera voor foto’s up te loaden, vragenlijsten,…). Als er wifi op de kamer was, moest ik niet steeds terug naar de lobby komen. Maar ja, tijdens een gewone vakantie heb je normaal gezien geen internet nodig. Uiteindelijk heb ik mijn laptop toch dicht kunnen doen en een afkoelend plonsje in één van de zwembaden genomen. Vanaf het zwembad heb je een prachtig zicht op de zee en de bergen. Zalig! Alle stress en zenuwen die ik had, gleden ineens weg. 

Na het avondeten werd ik door een groepje animatoren uitgenodigd om mee op stap te gaan. Aan de voet van het hotel ligt een leuke bar en hier hebben we tot ver in de nacht gedanst. Ook enkele obers van het hotel kwamen langs. Tegen één van hen zei ik dat hij me waarschijnlijk niet herkende, maar dat ik een gast van het hotel ben. Hierop zei hij dat hij me zeker wel herkende. Het meisje dat alleen hier is. Blijkbaar praten alle obers over me! Alsof ik nog niet zelfbewust genoeg ben! 

Welkom in Rhodos!

Dertig graden is toch net iets te warm om een lange broek aan te hebben. Maar aangezien mijn kamer nog niet klaar is, moet ik nog een uurtje in de lobby wachten voor ik me kan omkleden. De vlucht zelf verliep goed. Naast de gebruikelijke oorpijn, heb ik geen problemen ondervonden.

Op de bus richting het hotel genoot ik van de bergachtige omgeving. Er rijden hier veel gele auto’s en aangezien ik met mijn vriend altijd het “gele auto-spel” speel, had ik steeds de neiging de dichtstbijzijnde persoon te slaan. In dit geval de buschauffeur, maar dat leek me niet echt een goed idee. (Yellow car game: the official rules)

Groepje per groepje werden mensen afgezet aan hun hotel tot ik als laatste overbleef op de bus. Even dacht ik dat ik weer fout zat, maar uiteindelijk zetten de buschauffeur me toch aan mijn hotel af: Mitsis Rodos Village. Op het eerste zicht zag het er goed uit en ik was tevreden. Tot ik opeens een gat in mijn koffer ontdekte… Mijn gloednieuwe koffer, die ik gisteren speciaal voor deze reis heb gekocht. Zo kan ik meteen al de goede service van de reisleider testen en om duct tape en een schadevergoeding vragen!

  

Klaar voor vertrek!

Hoe komt het dat ik altijd het gevoel heb dat ik dingen vergeet als ik mijn koffer pak? Kleren zullen het alvast niet zijn, ik denk dat ik genoeg mee heb voor een maand. Ik heb nu eenmaal graag keuze!

Wat zijn zoal dingen die terug te vinden zijn in mijn koffer? Mijn snorkelset, deze heb ik gekocht voor mijn trip naar Malta samen met mijn vriend. Ik had het nog nooit gedaan, maar wou het graag eens proberen. Uiteindelijk heb ik er toch niet zo veel gebruik van gemaakt, dus kan ik het nog steeds niet. Misschien heb ik meer geluk in Rhodos! Wat heb ik nog mee: nagellakjes. Hoewel ik op vakantie nog nooit de tijd heb genomen om mijn nagels te lakken, heb ik ze wel altijd bij. Liefst voor elke outfit een andere kleur! Wat er ook zeker niet mag ontbreken: anti-muggenspray, anti-muggentabletten, anti-muggenarmbandjes, een stift tegen jeuk door muggenbeten,… Muggenbeten zijn niet fijn, maar met een muggenallergie zijn ze nog minder fijn! Om één of andere reden sta ik altijd vol, terwijl mijn vriend, die dan naast me slaapt, geen enkele beet heeft. Het is alsof ze het weten! Gelukkig heb ik op reis nog nooit een mug gezien, maar voor alle zekerheid neem ik mijn volledige voorraad mee.

Over negen uurtjes moet ik naar de luchthaven vertrekken. Nog net genoeg tijd om alles tien keer na te kijken en dan onderweg naar de luchthaven te ontdekken dat ik toch nog iets ben vergeten. Ik kijk ernaar uit! 

All by myself

Toen ik me inschreef voor deze wedstrijd had ik eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Zou ik alleen moeten gaan of in groepjes? Of zouden enkele medewerkers van Thomas Cook of radio MNM meegaan? Aangezien 100 studenten 200 bestemmingen gaan moeten beoordelen, is het dus niet in groepjes. Thomas Cook kan ook niet voor elke student nog eens een volledige crew mee op reis sturen, dat zou wel een heel erg duur “onderzoekje” zijn. Dus ik ga helemaal alleen op reis!

Spannend is het wel (nog net iets meer voor iemand die niet zoveel reiservaring heeft). Ik denk meteen aan Julia Roberts in Eat Pray Love, slenterend door de straatjes van Italië. De vrijheid om te doen en laten wat ik wil. Ik heb altijd al eens alleen op reis willen gaan, maar nu de vertrekdatum steeds dichterbij komt, vind ik het toch ook een beetje eng. Ik ben altijd samen met mijn vriend op vakantie geweest en hoewel ik het niet graag toegeef, zie ik mezelf nog in staat op het verkeerde vliegtuig te stappen als hij er niet bij is. Hij heeft daarentegen weer andere angsten, zo droomde hij gisterennacht over hoe ik met een knappe redder was aan het flirten. Maar degene die nog het meeste bang is, is waarschijnlijk mijn mama. Ik ben er zeker van dat er in haar hoofd al elk mogelijk overval-, ontvoer- en sterfscenario heeft afgespeeld. Maar oké, één weekje alleen op vakantie zal ik vast wel overleven!

Rhodos en Madeira

Morgen is het zo ver! Dan vertrek ik naar mijn eerste bestemming: Rhodos, waar ik vier dagen zal verblijven en daarna nog 2 dagen op Madeira. Het is nog steeds een studentenjob dus naast aan het strand liggen en cocktails drinken zal er ook gewerkt moeten worden. Maar wat ga ik nu precies moeten doen?

Als mystery shopper, of mystery traveller in dit geval, is het de bedoeling dat ik de verschillende diensten tijdens mijn reis ga “testen”. Dit kan zowel gaan over de aanwijzingen op de luchthaven als over de talenkennis van de hostesses op het vliegtuig of de kwaliteiten van het hotel. Om ervoor te zorgen dat ik zeker weet waar ik op moet letten, heb ik verschillende vragenlijsten meegekregen. Deze mensen mogen natuurlijk niet weten dat ik voor Thomas Cook werk. Ik moet me voordoen als een gewone toerist (in de mate van het mogelijke). Daarnaast moet ik ook enkele hoteltips, excursietips en foto’s doorsturen. Het is namelijk de bedoeling dat de kwaliteit van de reizen wordt behouden en eventueel verbeterd. Een beetje werken komt er dus toch wel aan te pas! Ik zal de komende week ook veel te zien zijn op Facebook, Instagram en Twitter. Hier hangen ook nog leuke prijzen aan vast, dus alvast mijn excuses aan de mensen die zich gaan ergeren aan mijn overvloedige tweets en posts!

De vakantiejob van mijn leven

“Win de vakantiejob van je leven met MNM en Thomas Cook“ Een vakantiejob waar je gratis op reis mag en ervoor betaald wordt!

Ik ben iemand die vaak meedoet aan online wedstrijden. Dit begon toen ik ooit eens een mascara heb gewonnen met een “like & share” wedstrijd op Facebook en opmerkte hoe leuk het eigenlijk wel niet is om iets te winnen. Ik heb een e-mailadres speciaal voor alle spam en nieuwsbrieven die je onvermijdelijk krijgt als je aan zo wedstrijden deelneemt. Maar deze wedstrijd was anders. Ik wou het écht, maar dan ook écht graag winnen.
Voor iemand die is opgegroeid met ouders die een tikje overbezorgd zijn, zelden op reis gaan en het liefst van al gezellig thuis zitten, is het misschien vreemd dat ik zo een grote passie voor reizen heb ontwikkeld. Of net niet? Ik heb nog niet veel van de wereld gezien en de verste reizen die ik met mijn ouders maakte, waren naar de Belgische kust. Dit heeft mijn nieuwsgierigheid naar de wereld misschien net doen ontstaan. Drie jaar geleden was de eerste keer dat ik met het vliegtuig vloog, maar ondertussen heb ik de smaak te pakken. Drie maanden geleden ben ik nog voor een paar dagen naar Malta geweest en het liefst van al zou ik morgen weer vertrekken!

Niet alleen reizen, maar ook cultuur en talen zitten in mijn interesse pakketje. Dé ideale studierichting voor mij is dan ook Toerisme en recreatiemanagement. Dat mijn toekomstig beroep binnen de toeristische sector gaat zijn, staat al vast. Maar wat precies, weet ik nog niet. Deze job zou alleszins een goede eerste stap zijn om ervaring op te doen binnen de sector.

Nadat ik het inschrijvingsformulier had doorgestuurd, checkte ik meerdere keren per dag mijn mailbox en na een tijdje begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden. Ik besloot een kijkje te nemen op de MNM wedsite en vond tot mijn verbazing al een lange lijst met namen van finalisten! En ja hoor, ik was erbij!

Enkele dagen later moest ik naar Zaventem gaan om het finalespel te spelen… op een vliegtuig. We waren met 141 finalisten en er zouden 100 winnaars overblijven. Een erg grote kans om te winnen dus, wat het behoorlijk zenuwslopend maakte voor iedereen (vooral te merken aan de hitte en zweetgeur in het vliegtuig). Mijn vreugde was dan ook enorm groot toen ik samen met 99 andere studenten overbleef als winnaar! Mijn bestemmingen wist ik nog niet, maar dat maakte me ook niet veel uit. Ik had net de vakantiejob van mijn leven gewonnen!